अरे माझ्या मना

अरे माझ्या मना ,
कधीतरी माझे ऐक ना
अरे किती करशील विचार
झालेल्या गोष्टींचा
किती देशील दोष स्वतःला
दुस-यांच्या चुकांचा
किती भरकट्शील आशे पोटी
पाठ भिरकावलेल्यांकडे

किती गाळशील आसवे तू
त्या पाषाणहृदयांपुढे
किती समजावशील त्यांना
परत इथे यायला
किती मागशील माफ़ी
त्यांचे मान राखायला
किती घालवशील तुझा आत्मसन्मान
त्यांचा गर्व सांभाळायला

अरे माझ्या मना ,
सांग कसे थांबवू मी तुला
का करतो आहेस प्रयत्न
परत तीच चूक करायला.

ओळख

कोण येते
कोण जाते
पण त्याला काहीच
घेणे-देणे नाही
तो चालतच राहतो
कोणी ओळख दाखवते
कोणी अनोळखी बनते
पण तो कोणालाच
ओळखत नाही
कोणी रागवते
कोणी हसते
पण त्याला काहीच
फरक पडत नाही
कोणी सावरते
कोणी धडपडते
पण तो कोणालाच
हात देत नाही
तो चालतच राहतो
अचानक तो थांबतो
अचानक घाबरतो
पण कोणाचेच लक्ष नाही
तो पडतो-धडपडतो
पण कोणीच बघत नाही
त्याचा शेवटचा श्वासही
त्याच्या बरोबर नसतो
जमिनीवर फक्त त्याच्या
शरिराचा भार असतो
पण कोणी
उचलायलाही जात नाही
तो आंधळा असतो
त्याने काहीच पाहिलेले नसते
पण डोळस दुनियेनेही
त्याचे आंधळेपण ओळखलेले नसते